بلداجی ، دشتی زیبا در میان کوههای سر به فلک کشیده ای است که دور تا دور شهر را احاطه کرده است. دشتی که با نگریستن به

کوههای سر به فلک کشیده زندگیِ روزمره را شروع می کند مردمی که سخت ترین سرمای ممکن را تحمل می کنند ولی خون گرم در

رگهایشان می جوشد و برف و سرما مغلوب گامهای استوار آنهاست و با این همه به زندگی لبخند می زنند . بلداجی در فصل زمستان

تقریباً سردترین جای ایران است. مردمانی با غیرت و کوشا که گرچه طبیعت به آنها سخت می گیرد ، اما آنان دشواری طبیعتشان را با

اراده ای قوی و خلق و خویی نرم و پسندیده در هم آمیخته و زندگی را به پیش می برند آنان با مسائل زندگی دست و پنجه نرم می کنند

. با سرمای سخت و به قول شاعر ناجوانمردانه ، می سازند و با گرمای خشک تابستان مبارزه می کنند. بلداجی مکان بزرگان و

فرهیختگان و شاعران بی آوازه ای است که دلبسته ی دنیا و شهرت آن نبودند، بزرگانی همچون اسماعیل خانِ بختیار که هر چند خان

بود ولی خوان کرمش برای همه گسترده بود و شاعرانی چون علی اصغر خان (ختیار) سید علی علوی (مسرو) نادعلی طهماسبی

(فرشید)( آخوند نصرالله کارگر(مضطر)بی بی مریم سهرابی (فسرده) .

شهر بلداجی از توابع شهرستان بروجن در استان چهارمحال و بختیاری در 25 کیلومتری جنوب غربی مرکز شهرستان قرار گرفته است

. مساحت این بخش حدود 1200 کیلومتر مربع استکه از شرق به بخش گندمان ، از شمال به بخش مرکزی شهرستان بروجن ، از

غرب به شهرستان کیار واز جنوب به بخش تازه تاسیس ناغان وقسمتی از بخش گندمان محدود می گردد بر اساس یافته های باستان

شناسی ومستندات موجود ، سابقه سکونت در دشت بلداجی به حدود 300 سال پیش می رسد . این منطقه به عنوان مرز ومحل تلاقی

دوفرهنگ وقوم مهم ساکن در ایران یعنی قشقایی وبختیاری همواره بین این دوقوم وحاکمان آنان دست به دست گردیده است اما

شکل گیری هسته اولیه ی روستای بلداجی به حدود 300 سال پیش در اواخر حکومت صفویه برمی گردد وجود نامهای ترکی مناطق

طبیعی اطراف بلداجی وبرخی شواهد دیگر تاکید ودلیلی است بر اینکه در دوسه قرن اخیر تا قبل از میانه سلسله قاجاریه این منطقه

تحت نفوذ ومحل ییلاق طوایف ترک زبان ایل قشقایی بوده است . در مورد وجه تسمیه بلداجی چند قول مطرح است که مهمترین

آنها عبارت است از : 1 - در جنوب شرق بلداجی دژ یا قلعه ای بوده است که بقایای آن به شکل تپه ایی به نام ) پالاش گرد(

هنوزموجود است . روستای کوچک بلداجی شامل چند خانوار کمی بالتر از این دژ قرار داشته که به آن بال دژی می گفته اند: تپه بالا

دژی کم کم به بلداجی تغییریافته است.

2 - دشت بلداجی محل ییلاق طوایفی از ترکان قشقایی بوده است بر فراز تپه ای در این محل |سنگ هایی وجود داشته که چوپانان

محلی در هنگام تفریح و زور آزمایی این سنگها را همانند وزنه بالای سر می بردند و به آنها ) بل داشی ( یعنی سنگ وزنه برداری می

گفتند و تپه بل داشی کم کم به بل داشی تغییر یافته است . در یکی ازتواریخ بختیاری نیز از این روستا به نام بوجی یاد شده است.

جمعیت این بخش حدود 30 هزار نفر برآورد می شود که نیمی از آن در شهر بلداجی و نیم دیگر در روستاهای این بخش ساکن هستند.

وجود مناطق و مناظر بکر و طبیعی ، چشمه های جوشان و گوارا ، کوههای سر به فلک کشیده ، مراتع غنی و سرسبز ، سیاه چادرهای

عشایر ، منطقه و سد زیبای چغاخور به عنوان قطب گردشگری بین المللی و بارگاه معنوی و روحانی امامزاده حمزه بن علی )ع( با

ویژگیهای منحصر به فرد آن بخش بلداجی را به یکی از مهمترین و زیباترین مناطق گردشگری استان تبدیل نموده که در طول سال به

ویژه فصل های بهار و تابستان پذیرای هزاران نفر از گردشگران و زائرین سراسر کشور می باشد.